Izan ere, helburu nagusiak bete ditugu: ETAren indarkeriaren amaiera eta tradizio politiko guztien legeztatzea. Horrez gain, herritarren partaidetza sustatu dugu eta ezberdinen arteko hurbilketa landu dugu. Elkar batzeko lokarria izan gara, eta lasai eta asebete bukatu dugu gure bidaia. Izan ere, jakin bagenekien noizbait bukatu beharra zuela eta geure muga guk geuk jarri nahi genuela. Jabetzen gara gehiago ere egin dezakegula, mugimendu sozialen berezko zikloez eta berritasun beharraz jabetzen garen bezala.
Oi Pello Pello kanta herrikoian iruten, astalkatzen, harilkatzen dabil emakumea, atsedenik gabe. Beti dago zer egin eta hala esaten dio norbaitek abestian ohera joan ez dadin: “harilka zan eta, gero gero bai”. Guri ere gogorarazten digute zenbat dagoen egiteke oraindik, eta ados gaude: armagabetzea, presoen eskubideen auzia, elkarrizketa politikoa… asko dira erronkak, hauek jorratzen jarraitzeko itxaropena eta seta dituzten pertsonak bezain beste. Egun lotzen gaituen lokarria harilkatzen jardun dugu, eta eragina izaten jarraituko duela ziur gaude.
Beraz, abestiko emakumeak “gero, gero, gero” ez, baizik eta lan hau orain bukatuko duela erantzun du. Ohera joan da eta amestu egin du: indarkeriarik ez da jada, biktima guztiek aitortza jaso dute, giza eskubide guztiak errespetatzen dira eta bizikidetza baketsua da lege. Indarberrituta esnatu da, lanari ekiteko indarrez, eta berretsi du amets hau posible dela. Amets honek gure herrian pertsona, instituzio, inplikatutako eragile bakoitzak egia bihurtzeko lan egin dezaten behar du. Gu guztiok bake etorkizun horren haziak izan gaitezen behar du.