Kulturak komunitatea sortzeko eta etorkizuna kolektiboki irudikatzeko subjektibotasun eta espazio sinboliko berriak sortzeko bitarteko izan behar du. Ezinezkoa da kultura norbanakoaren ikuspegitik ulertzea, benetako potentziala sare gisa duen dimentsioan eta elkarreragiteko gaitasunean eta dinamismoan baitago.
Kultura komunitarioa prozesu komunitarioen ardatz egituratzailea da, komunitateetan modu sortzailean eragiten du, eta lurraldean bertan eragiten du, berezkoak dituen ezaugarriak eta praktika kulturalak kontuan hartuta.
Zalantzarik gabe, ekosistema kultural indartsu batek arazo sozialei modu kritikoan heltzeko espazioak eskaintzen ditu, eta askotan hobetzeko proposamenak egiten dituzte zuzenean. Arteek eta sormen-industriek katalizatzaile gisa funtzionatzen dute, eta, sarritan, kulturan lan egiten duten eta politikoki konprometituta dauden pertsonak gizarte-erronken neurgailu handiak dira.
Baina kultura ulertzeko modu horrek ez du tokirik Bilboko egungo hiri-ereduan; kultura-estrategia “Bilbao” marka indartzeko eta turismoa erakartzeko diseinatu nahi izan dute, ikuspegi merkantilista eta globalizatu batetik, eta hori da bere helburua, eredu propioari bizkarra emanez. Eta helburu horrekin, kanpoko proposamenak errepikatzen eta abian jartzen dira tokiko kultura-eragileak kontuan hartu gabe.
Kultura ez da inoiz defizitarioa izango, bere itzultzea soziala eta komunitarioa delako. Komunitateari egiten dion ekarpena ezin da kuantitatiboki neurtu, kualitatiboki baizik. Eta horixe bera lapurtu nahi digute, arteen eta kulturaren balio kualitatiboa, komunitateari egiten dioten ekarpena eta herri egiteko duten gaitasuna, alegia.
Ezin diegu kultura pribatizatzen utzi, Alhondigarekin egin nahi duten bezala. Ezin dugu Alhondiga esku pribatuetan uztea onartu eta guztiona izan beharko lukeena gutxi batzuen interesen menpe jarri.