Haizea dator Iparraldetik
mingostasunez betea;
ze gogorra den lagun on bati
agur terdi esatea.
Hik igual ez duk sinistu baina
maitea hintzen maitea.
Ene Apolo, kostako zaiguk
gertatu dena jatea;
ez duk normala lagun artetik
hi hain presaka joatea.
Irratiaren uhinek nonbait
ilargi sena dakarte;
mundu ziztrin hau konpondu nahian
zenbat hitz eta txolarte.
Kafe Antzokian bertsoa aitzakian
edo hemendik aparte,
hamaika aldiz hartu genian
gau sorginenetan parte,
goizeko lehen argi izpiek
begiak urratu arte.
Tonika nola gustatu ohi duk
ba hi ere berdin berdin;
lehen tragoa mikatza baina
gero apurka atsegin.
Denborarekin bihur ziteken
ezagupena maitemin.
Hau entzun bahu esango huken
“gaur be Egañak huts egin;
zergatik ez duk metafora hori
patxaranarekin egin?”.
Zenbat zuritik zenbat ziritik
hau da duda erauntsia.
“Hain ona zen ta hain zen jatorra”
holakotan inertzia.
Hintzen harixe jardun natzaiok
lokatzetara jeitsia;
hain xuxen ere horixe huen
utzitako herentzia:
Irreberente izatea duk
gure erreberentzia.
Baina lagunek ta familiak
aste gogorra jasana.
Eskeini digu zer oroitua
eman digu zer esana.
Lau bost bertsotan nola laburtu
hi guretzako hintzana.
Liturgiarik ez zekiagu
Te Deum edo Hossana.
Topa batekin ospa dezagun
noizbait topo egin izana.
ANDONI EGAÑA MAKAZAGA
(D)ON ANTONIO