2004ko udazkenean Bilboko auzo gehienak kolpatu zituen sarekada gogor bat burutu zuen Guardia Zibilak, tortura basatiak tarteko. Igorrek alde egitea lortu zuen, baina 2005eko martxoan Polizia Espainolak burututako operazio batean, Donostiako Antigua auzoko pisu batean atxilotu zuten beste bi lagunekin batera. Bortizki torturatua izan zen. Tortura haien ondorioz brote psikologiko latza izan zuen, besteak beste. Hamabost urtez, espetxearen eta bere testuinguru osoaren gogortasunari, diagnostikatutako gaixotasun mentala gehitu zitzaion. 2009an bere burua zauritu zuen, baina Espainiar Estatuak espetxetik kaleratzeko aldarriari muzin egin zion; mendekuaren praktika basatia. Gerora ere saiatu zen bere burua hiltzen, eta, hala ere, Estatuak oraindik ere giltzapean mantendu zuen.
Aita izan zen espetxean zela eta bere semearen ongizatea izan zen bere iparra harrezkero. Umea eta berarekin harremantzeko grina ziren kartzelaldiaren gogortasuna arintzeko bidea. Semea ikusi gabe hilabeteak zeramatzan eta horrek sorrarazi zion mina deskribaezina da.
Igor 2020ko irailaren 4an hilda agertu zen bere ziegan. Ordurako kalean behar zuen jada. Espetxe politika kriminalak erail zuela ez dugu inoiz ahaztuko. Estatuak Igorren askatasunerako eskubideari uko egin eta egoera tamalgarri horretara bultzatu zuen. Hiru hilabete geratzen zitzaizkion espetxetik hirugarren graduan irteten hasteko. Preso bat bortizki hiltzeak kartzela-sistemaren porrota dakar, eta horixe salatu behar izan du herri honek zoritxarrez hamarkada luzeetan. Kartzela ezin da pertsonen biltegi bat izan, non pilatuta bizi diren kondena amaitu arte.
Igorrek, beste preso askoren kasuan bezala, sistema anker baten ondorioz bizia galdu zuen, aparteko baldintzetan bere espetxe zigorrari aurre egitearen ondorioz, salbuespen legediaren ondorioz. Horrek gogoeta eginarazi behar die erakunde eta alderdi guztiei. Halaber, osasun mentala tabu bezala bizi dugun garaiotan, elkar zaintzari erreparatu eta presoen bizitzan familia, lagun eta ingurune afektibo gertuko bat izateak duen garrantziaz hausnarketa bat egiteko baliatu beharko genuke.
Igorrek, eskubide urraketa ugari jasateaz gain, kondenaren hiru laurdenak beteta zituen, eta ohiko legedia aplikatu izan balitzaio, gaur egun aske egongo litzateke, bizirik, bere auzoan, gure artean. Ez gara aspertuko etxean nahi ditugula eta, batez ere, bizirik nahi ditugula errepikatzeaz. Salbuespen-legeak heriotza dakar eta guztion ardura da politika hau betiko bertan behera lagatzea.
Hemendik aste batzuetara espetxe eskumenen transferentzia jasoko du Eusko Jaurlaritzak eta presorik gabeko herri batean amesten dugunok aukera ezin hobea dugu antolatu eta kalera irteteko! Espetxea, espetxea da Puerton zein Basaurin eta ez dugu onartuko euskal instituzioek espetxe sistema honekin jarraitzea. Krudelkeria honekin bukatu behar da hemen eta orain!
Guretzako ezinbestekoa da Igor gogoratzea. Eta ezinbestean, gaur ere, ezin ditugu ahaztu espetxe politika kriminal honen ondorioz hildako hogei euskal presoak edo sakabanaketak eraildako hamasei senide eta lagunak! Familion minek errespetu osoa merezi dute eta Igor espetxean hildako azkena izan dadila exijitu behar diegu instituzioei. Denak kalean, etxean izan arte borrokan jarraitzeko garrasi egiteko unea da! Denon artean bultzatzeko unea iritsi da, etxeratzeko garaia.
Igor Gonzalez Solaren heriotzaren 1. urteurrenean irrati saioa egin du Etxebarrieta Memoria Elkarteak
Urtebete. Irailaren 4an, 365 egun Igor Gonzalez Sola Donostiko Martuteneko espetxeko ziega batean hilda agertu zela. Berriz min hau. Espainiar ankerkeriaren biktima bat gehiago, espetxe politika basati baten bitartez eraila. Nola ez zaitugu ba oroituko? Nola ez dugu ba zure heriotza salatuko?